अगदी टिपिकल पावसाळ्याचा फील येतोय. आकाशात दाटून आलेल्या ढगांच्या गर्दीने मनात कसलीशी हुरहुर दाटून येते. जुन्या आठवणींना उजाळा देत खिडकीबाहेर आकाशाकडे बघत रहावसं वाटतं. तिथे काहीही सापडणार नाही हे माहीत असूनही तिथेच काहीतरी सापडवण्याचा प्रयत्न करात रहावासा वाटतं. मधेच पोपटांचा थवा टुई टुई करत नजरेपासनं दूर दूर सरकत जातोय. क्षितिजाजवळ कुठलिशी काजळी पसरलेली आहे आणि मनात कुठे तरी खोल अंधकार. आठवणींचा डोह. काळाश्शार, गूढ़ आणि स्तब्ध. थोड्यावेळ तसंच उभं राहिलं की अगदी ताजंतवानं वाटतं आणि पुन्हा आपल्या कामाला सुरुवात होते.
